Når eg vaknar i dag, på tampen av arbeidshelga mi er kroppen tung. Hovudet er tungt og eg klarar ikkje setje fingen på kva det er. Dei siste vekene har vore tøffe, samstundes som dei har skapa ein nærheit som er vakker. Vi har levd intenst i augeblikket, og ikkje tenkt for langt fram, berre vore saman. Så går det opp for meg, det er morsdag i dag. Mine born er hos far og vener, og eg forberedar meg til arbeid. Eg kjenner kroppen er sliten.
Dette var og tilhøva i fjor på denne dagen. Vi stelte for, og passa på ho mamma, saman oss tre søstrene, i klar vissheit om at ho snart ikkje var der lengre. Visst var dette trist - men samtidig lo vi mykje av dei raraste ting. Som når mamma sat i sofaen og såg på katten, som vart avliva 1 månad i forvegen, og gleda ho synte når pappa strauk ho over kinnet. Eller når den skarpe og presise kommentaren hennar brått dukka opp av intet, i kaoset som sannsynleg foregjekk i hennar indre. Vi lo og gret om ein annan, og heldigvis hadde vi kvarandre. Eg har to flotte og kloke søstre, som og er mødre og skal feirast på ein slik dag. Vi stod saman, og var der for kvarandre. Det vakraste som er, i ei trist tid.
Ja, så var det denne posen med heimebakt som plutseleg hang på døra vår, då ein eller annan tilfeldigvis var utom døra for å trekke frisk luft. Nydeleg ferskvare som fortsatt var lunken frå ovnen til ein engel. Og den dag i dag kjennes denne personen, som og er mamma, som ei søster for oss som mottok godheita og omtanken hennar i denne vanskelege tida. Mange synte omtanke og viste oss omsorg i denne tida, men det er noko med desse praktiske handlingane som lettar tyngda til eit berbart punkt, og ein klarar dermed neste timen av det uberelege.
Flyktningemammaen som bakte eit spesielt brød og var på besøk i sjukdomstida til mamma. Ho traff ho mamma gjennom eit tiltak for å betre kåra for desse familiane som budde på asylmottaket. Eller tanta vår som plutseleg stakk innom med ein matbete. Alle desse handlingane løfta ein, og ein klarar meir - fordi andre syner omtanke. For meg er det dette som fortel om kva morsdag tyder.
Dette lærast vi av våre mødre, og gjer vi jobben vår, bringer vi det vidare til våre barn. Teikna på at vi har hatt suksess med den lærdommen er allereie der, ein ser dei små glimta, spesielt i vanskelege augeblikk, kor dei syner sin omtanke og omsorg. For meg er ikkje morsdag kun ei feiring av mi mor, eller mitt moderskap. For meg omhandler dette "læra frå mor". Den som blir avlevert frå generasjon til generasjon, gjennom lære og praktisk handling. Som vi kopierer og som blir kopiert.
I dag er denne dagen litt vanskeleg, og eg feirar ikkje denne dagen sjølv av den grunn. Den første etter at mamma måtte forlate liva våre. Men kvar dag er ho der, læra hennar og haldningane vi alle fekk tredd nedover hovudet, både villeg og uvilleg. Gjennom dei vi har blitt, og med alle dei ho fekk påverke gjennom sitt liv, er ho med oss - kvar einaste dag.
Livet er som eit ulendt og krevande terreng innimellom, og morsfigurane i liva våre, enten dei er nabokona, mammaen din, tanta di eller ei venninne - fungerer som eit kompass i dette terrenget. Som syner deg veg. Ta vare på det, for plutseleg er det berre minna om det att.
Ha ein strålande og litt ettertenksom morsdag alle som ein!
Ingen kommentarer :
Legg inn en kommentar