Det er lov å bu i toppetasjen...

...iallefall når der er ledig.

Vi er på teateret 2-3 gangar årleg. Eg elskar teateret av mange grunnar. Ein fordi du får sjå menneske som leverer totalt utan sjenanse, dei byr på seg sjølv på den mest intime og avslørande måten. Eg har stor beundring for denne eigenskapen i andre menneske. Det å ha så stor sjølvtillit at du delar uten forbehold av deg sjølv - er ein kvalitet mange og kanskje alle burde drømme om?

Ein annan fordi det krever innsats å ta imot denne formidlinga. Det er absolutt ikkje ei øving i å passivt motta inntrykk, eller det å inneha denne katatoniske tilstanden du sig inn i, når du senkar deg ned i sofaen foran TV'en. Du må tolke via eigen fantasi og erfaring, nytte eigen formidlingsevne og intellekt, noko som gjer deg til ein aktiv deltakar gjennom heile forestillinga. Ein er faktisk litt sliten, men forhåpentleg tilfreds, når ein forlet teatersalen.

I går kveld var vi å såg  Leve Posthornet av Vigdis Hjort. Den handlar om ei kvinne som finn tilværet noko meiningslaus. Ho tek ingen avgjerdsler sjølv, men driv gjennom livet som ei flytande grein i ei litt stri elv. Ho blir kasta hit og dit, uvilkårleg og tilfeldig, styrt av alle andre enn seg sjølv. Det var svært få kullisser, noko som stiller desto større krav til eiga innleving. Så treff ho ein postmann, med eit brev, som får henne til å sjå på livet med andre auger.

Riksteateret plakat

På eit punkt i forestillinga kjentes det ut som om eg var ei av 10 ulike stemmer i ein schizofren fantasi. Det var rett og slett litt travelt å ta imot alle inntrykka. Men då eg forlot teatersalen, kjente eg meg stimulert, interessa mi var i aller høgste grad vekt, og eg sat att med kjensla av å kjenne meg att.

Kjærasten til Ellinor skreiv brev til seg sjølv, då han ikkje klarte å sette ord på ting som vart vanskelege. Han sa at når han vart redusert til fortellar og brevskrivar - så var det så mykje enklare å sette ord på kjensler og tankar - enn då han stod midt opp i det sjølv. Eit heilt fabelaktig synspunkt i mitt hovud. Løfter vi oss sjølve ut av situasjonen, og studerer ting i metaperspektiv (fugleperspektiv), så får vi ofte ein innsikt som forenklar det komplekse. Og då er det og enklare å adressere det. Når vi fjernar kjensleperspektivet i det som vekker kjensler. Heilt logisk igrunn det!


Postmannen sa noko flott
Dei fleste av oss bur i kjellaren i liva våre, endå det er ledig i toppetasjane.

Eg kjende at den setninga sat som eit skot i medvitet mitt. Så enkelt sagt - og så rett. Dette er jo det eg har kjempa med den siste tida. Eg har kjent på at eg ikkje oppfyller potensialet mitt, at eg berre driv rundt som ei avknekt grein i stri straum - utan kontroll, og utan vilje. Og så når det er ledig i toppetasjen!

Det krevs inga vilje å heve ein lønnsslipp, og utføre den daglege "dunten" - for alle andre enn seg sjølv. Det krevs minimalt med opphaldelsesdrift å flyte med alle eventualitetane i livet ditt, uten å prøve å styre hendingane i ei konstruktiv retning. Då bur ein i kjellaren - mens det er tomt på loftet.

For å flytte inn i toppetasjen, må ein tørre å meine noko. Ein må tørre å spele på eigne kvalitetar, og å risikere å feile. Ved å utsette seg for slik tankegang, må ein ut av butikkvinduet med den perfekte utstillinga - og la heile verda sjå sine små imperfeksjonar. Det blir veldig fort tydeleg at alle ikkje meistrar alt, og at vi faktisk er elendige på enkelte moment i liva våre.

 For å fylle toppetasjen med lys, må ein først og fremst ha plass - men også ha mot til å ikkje fylle alle krokane sånn heilt med ein gong.